بایگانی/آرشیو برچسب ها : تعویض مفصل لگن

داستان روزهايي از زندگي كسي كه بالاخره توانست درد طاقت فرساي لگن خود را از بين ببرد. مفصل هاي لگن من هيچ حركتي نداشت و زندگيم مختل شده بود. كلا مفصل من از بين رفته بود. كارهاي روزمره ام را نميتوانستم انجام بدهم

با مشكل دررفتگي لگن در ابتداي تولد مواجه بودم. اين مشكل رو از ابتدا داشتم. قبل از عمل برام وايسادن سخت بود. نشستن سخت بود. خوابيدن سخت بود. راه رفتن كه اصلا فاجعه بود. مسكن هيچ دردي از من رو درمان نميكرد. چندين دكتر رفتم گفتن آرتروزه كاريش نميشه كرد. بعضي دكترا ميگفتن بايد عملش كني ولي عملش سخته

خيلي درد شديدي داشتم. حدود پنج شيش سال پيش. اصلا نميتونستم راه برم. خيلي هم دكتر رفتم. يكي گفت عمل كن يكي گفت عمل نكن. يكي گفت فلج ميشي. يكي گفت سنت كمه. ديگه از راه رفتن عاجز شده بودم. نه ميتونستم از پله ها برم بالا. نه ميتونستم كاراي روزمرم رو انجام بدم. فكر ميكردم. اين درد درمان نداره.

وقتي فهميدم پام خرابه رفتم براي تعويض مفصل. بهم گفتن كلا پات از بين رفته و ديگه بدرد نميخوري و من ديگه نفهميدم چي شد و دكتر داره چي ميگه. تا اينكه خدا كمكم كرد. الان بدون هيچ مشكلي هشت ساله كه از عملم گذشته و دارم زندگي ميكنم. من تصورم بر اين بود كه چون مفصل مصنوعي دارم بايد حتما دوران بارداريم يه شرايط خاصي داشته باشه

چندين بار مراجعه كرديم به دكتر ولي نتيجه خوبي نگرفتيم. اصلا نميتونست راه بره. حتي پنچ قدم نميتونست برداره. يعني خونه نشين شده بود. از اين در نميتونست بره بيرون. هميشه تو اطاق نشسته بود. همه دكترا گفتن عمل ميكنيم ولي شانسيه ممكنه خوب بشه ممكنه نه. تا آخرش

از چارده پونزده سالگي ديده اين پام درد ميكنه. تا وقتي يك طرف بدنم يه ور شد. نميتونستم كار كنم. نميتونستم خونه داري كنم. سه سانت هم پام كوتاه تر شده بود. راه رفتن برام خيلي مشكل شده بود. نميتونستم جايي مهموني برم. بعد گفتن شما بايد عمل بشي. بعد عمل يواش يواش بلند شدم و

گفت مفصلام درد ميكنه. نميتونم بخوابم. دردش جوريه كه نه شب نه روز نميتونم بخوابم. بتدريج پاهاي پدرم جمع شد و او خونه نشين شد. دكتر گفتن بايد مفصلاي لگنتون تعويض بشه. حالا از وقتي عمل كرده شبا راحت ميخوابه. من تنها پسر خوانواده ام و مجبور بودم تنها كار كنم. ولي الان پدرم هم كمكم ميكنه. الان همه راحت شديم.

حدود ده ساله كه روماتيسم مفصلي دارم. مشكل اصلي من اين بود كه ميلنگيدم. دو قدم كه ميخواستم راه برم زير پام خالي ميشد. دردم ميگرفت. ديگه نميتونستم كاراي عادي خودمو انجام بدم. كاملا يه طرف بدنم كج شده بود. ميخواستم سوار ماشين بشم بايد پامو با دست بلند ميكردم ميزاشتم توي ماشين. به من ميگفتن دردو تحمل كن ولي عمل نكن

بعد تصادف ديگه نتونستم درست راه برم. درد زيادي توي لگنم داشتم. همش زير بغلمو ميگرفتن. يا روي تخت بودم يا حركت نميتونستم بكنم و خيلي براي مشكل بود. حتي رانندگي هم نميتونستم بكنم. ساقط شده بودم از زندگي. تا دكتر به من گفت بايد عمل كني. از وقتي عمل كردم همه كاراي شخصي رو خودم انجام ميدم. كارم سنگينه و تو موتور خونه ام

سر استخوان هاي رانم سياه شده بود.دردش زياد بود. مسكن نداشت. بايد تحمل ميكردم. ولي جراحي كردم. اولين قدم رو كه بعد از جراحي بدون عصا برداشتم همه از خوشحالي گريه ميكردن چون هيچ كدوممون فكر نميكرديم كه من بتونم روزي بدون عصا راه برم. به يك ماه نرسيد كه كاراي خودم رو خودم انجام ميدادم. من حتي يك جلسه هم فيزيوتراپي نرفتم.