تنگی کانال نخاعی به باریک شدن فضای عبور نخاع گفته میشود که میتواند منجر به فشار بر نخاع و اعصابی شود که از آن خارج میشود. این وضعیت معمولا در اثر تغییرات مرتبط با افزایش سن مانند خرابی دیسک‌ها و یا ایجاد خارهای استخوانی ایجاد میشود.
این بیماری معمولاً در افراد بالای ۶۰-۵۰ سال دیده میشود. در مرد و زن شیوع یکسانی دارد ولی معمولا در خانم ها با علائم بیشتری بروز کرده و بیشتر نیاز به درمان پیدا میکند. عواملی مانند پیری، تغییرات دیسک‌های بین‌مهره‌ای و ایجاد استخوان‌های اضافی می‌توانند در بروز این بیماری نقش داشته باشند.
فشار مداوم بر نخاع و اعصاب ممکن است علائمی از قبیل درد گردن یا کمر، بی‌حسی و ضعف در دست‌ها و بازوها و پاها و در موارد شدیدتر مشکلات حرکتی و عدم تعادل ایجاد کند. تنگی کانال نخاعی میتواند به طور چشمگیری بر کیفیت زندگی فرد تاثیر بگذارد.
آناتومی کاربردی
ستون فقرات چه در ناحیه گردن یا کمر از روی هم قرار گرفتن مهره هایی تشکیل شده است. هر مهره از یک جسم مهره تشکیل شده که یک حلقه استخوانی به پشت آن متصل گردیده است.
بین جسم های مهره های بالایی و پایینی دیسک بین مهره ای قرار گرفته است. دیسک بین مهره ای موجب حرکت مهره ها روی هم شده و نقش جذب کننده شوک های وارده به ستون مهره را هم ایفا میکند.
دیسک بین مهره ای از دو قسمت مرکزی و محیطی تشکیل شده است. قسمت مرکزی به نام نوکلئوس بوده و جذب کننده اصلی شوک های وارده به ستون مهره است و دورادور آن قسمت محیطی است که به آن آنولوس میگویند و در واقع نوکلئوس را حمایت میکند. قسمت نوکلئوس ژلاتینی و قسمت آنولوس مانند رباط است.
علل تنگی کانال نخاعی چیست
تنگی کانال نخاعی به باریک شدن غیرطبیعی فضای نخاعی گفته میشود که میتواند موجب فشار روی نخاع و اعصابی شود که از آن خارج میشود.
در حالت معمولی فضایی که در درون ستون مهره به نخاع اختصاص داده شده یعنی کانال نخاعی بیش از اندازه مورد نیاز نخاع است. در ابتدای تنگ شدن این کانال، تا وقتی فشاری به نخاع وارد نشده مشکلی برای بیمار ایجاد نمیشود.
وقتی شدت تنگی بیشتر شده و از اطراف بر روی نخاع فشار وارد شد علائمی ظاهر میشود. این فشار بر روی نخاع و ایجاد مشکلات در آن را میلوپاتی Myelopathy میگویند.
در زیر مهمترین علل تنگی کانال نخاعی را بررسی میکنیم.
تنگی کانال نخاعی به علت تغییرات دژنراتیو یا فرسایشی
این شایعترین علت تنگی کانال نخاعی است. این وضعیت به علت ضربات مکرر و استرس هایی است که در طول عمر بتدریج به ستون مهره وارد شده و آن را فرسوده و خراب میکند.
با افزایش سن تغییرات دژنراتیو در ستون فقرات ایجاد میشود که از مهمترین آنها کاهش ارتفاع دیسک‌ها، بیرون‌زدگی دیسک بین مهره‌ای و ایجاد استئوفیت‌ها یا خارهای استخوانی در اطراف مهره‌ها است.
دیسک‌های بین مهره‌ای با گذشت زمان آب خود را از دست میدهند و سفت‌تر میشوند که این موجب کاهش فضای کانال نخاعی و فشار بر نخاع و ریشه‌های عصبی میشود.
در اثر کاهش ارتفاع دیسک و نزدیک شدن سطوع مفاصل مهره به هم، فشار زیادی در داخل این مفاصل شکل میگیرد که نتیجه آن ایجاد استئوفیت یا استخوان های اضافی در اطراف آنها است و این استخوان ها به مرور زمان می‌توانند فضای کانال نخاعی را تنگ‌تر کنند.
تنگی کانال نخاعی به علت آرتروز
آرتروز و اسپوندیلوز از دیگر علل شایع تنگی کانال نخاعی هستند. این وضعیت که به معنای تخریب و فرسایش مفاصل بین مهره‌ای و دیسک‌ها است میتواند باعث التهاب و تشکیل بافت‌های اضافی شود که به کانال نخاعی فشار وارد می‌کنند.
اسپوندیلوز معمولا با ایجاد برجستگی‌های استخوانی (استئوفیت‌ها) همراه است که فضای عبور نخاع را محدود کرده و سبب بروز تنگی کانال میشود.
تنگی کانال نخاعی به علت هرنی دیسک
هرنی یا فتق دیسک وقتی ایجاد میشود که ماده داخلی دیسک بین مهره‌ای از لایه خارجی آن بیرون بزند و به فضای کانال نخاعی فشار وارد کند. این وضعیت میتواند به طور ناگهانی به دلیل آسیب یا فشار بیش از حد رخ دهد یا به صورت تدریجی در اثر افزایش سن و فرسایش دیسک‌ها به وجود آید.
هرنی دیسک معمولا باعث تحریک و فشار به عصب‌های گردنی و ایجاد علائمی مانند درد گردن، بی‌حسی و ضعف در دست‌ها و پاها میشود.
تنگی کانال نخاعی به علت آسیب‌ها و ضربه
آسیب‌های ناشی از تصادف‌های رانندگی، سقوط، یا ضربه‌های شدید به ستون مهره می‌توانند موجب شکستگی، دررفتگی و بی‌ثباتی مهره‌ها شوند که این تغییرات می‌توانند باعث کاهش فضای کانال نخاعی شوند. گاهی اوقات تورم ناشی از آسیب نیز میتواند باعث فشردگی موقت یا دائمی نخاع و اعصاب گردد و به تنگی کانال نخاعی منجر شود.
تنگی کانال نخاعی به علت تومورها و عفونت‌ها
تومورهای خوش‌خیم یا بدخیم در ستون فقرات اگرچه نادر هستند ولی می‌توانند باعث تنگی کانال نخاعی شوند. رشد توده‌های غیرطبیعی در ستون مهره میتواند به نخاع و اعصاب فشار آورده و علائم تنگی کانال را به وجود آورد.
همچنین، عفونت‌های باکتریایی یا ویروسی که به نخاع و مهره‌ها حمله می‌کنند هم می‌توانند با ایجاد التهاب و تورم منجر به تنگی کانال نخاعی شوند.
تنگی کانال نخاعی به علت ناپایداری ستون مهره
گاهی اوقات به علت ضربات شدید به سرو گردن یا ستون مهره، رباط های اطراف ستون مهره کشیده شده و یا پاره میشوند. این رباط های آسیب دیده نمیتوانند مهره ها را خوب در کنار هم نگه دارند و در نتیجه مهره ها حرکات اضافی انجام میدهند و به درستی در سر جای خود پایدار نمیمانند.
بیماری هایی مانند روماتیسم مفصلی هم میتواند رباط های اطراف ستون مهره را شل تر کرده و موجب ناپایداری مهره ها شوند. این ناپایداری و بدنبال آن حرکت نامناسب مهره ها میتواند موجب تنگی کانال نخاعی بخصوص در گردن شود.
تنگی کانال نخاعی به علت بیماری‌های مادرزادی
برخی افراد به صورت مادرزادی دارای کانال نخاعی باریک‌تری هستند که این امر آنها را بیشتر در معرض تنگی کانال نخاعی قرار می‌دهد. در این موارد فرد ممکن است با کوچک‌ترین تغییرات دژنراتیو یا آسیب، دچار علائم تنگی کانال نخاعی شود.
تنگی کانال نخاعی به علت ضخیم شدن لیگامان‌ها
لیگامان‌ها یا رباط‌هایی که مهره‌ها را به هم متصل می‌کنند به مرور زمان و در پاسخ به فشارها ممکن است ضخیم و سفت شوند. یکی از این رباط‌ها که لیگامان زرد نام دارد، با ضخیم شدن و تشکیل بافت‌های فیبروتیک میتواند باعث کاهش فضای کانال نخاعی و ایجاد فشار بر نخاع گردد.
علائم تنگی کانال نخاعی گردن
تنگی کانال نخاعی در گردن باعث وارد شدن فشار به نخاع و ریشه‌های عصبی در ناحیه گردن میشود و علائمی را ایجاد میکند. این علائم بسته به شدت فشار و محل دقیق تنگی کانال متفاوت بوده و شامل علائم موضعی (در ناحیه گردن) و علائم عصبی (در اندام‌های فوقانی و حتی تحتانی) میشود. این علائم عبارتند از:
درد گردن
یکی از شایعترین علائم تنگی کانال نخاعی در گردن درد مزمن در ناحیه گردن است. این درد ممکن است از خفیف تا شدید متغیر باشد و به‌ویژه هنگام حرکت دادن گردن یا انجام فعالیت‌های بدنی بیشتر شود. گاهی درد به شانه‌ها و قسمت بالای کمر انتشار پیدا میکند.
بی‌حسی و گزگز
گاهی اوقات تنگی کانال نخاعی در گردن نه به علت فشار به نخاع که به علت تحت فشار قرار گرفتن ریشه های عصبی است که از ستون مهره گردنی در حال خارج شدن هستند.
فشار بر این اعصاب میتواند موجب احساس درد تیرکشنده در گردن، بالا و پشت قفسه سینه، شانه، بازو، ساعد و دست شده و علائمی بصورت گزگز و خواب رفتگی در اندام فوقانی ایجاد کند. بی‌حسی و گزگز میتواند به صورت متناوب یا دائمی باشد و بسته به شدت فشار تغییر کند.
ضعف عضلانی
تنگی کانال نخاعی در گردن میتواند باعث ضعف عضلانی در دست‌ها و بازوها شود. افراد ممکن است در انجام کارهای روزمره مانند برداشتن اجسام، نوشتن، یا باز و بسته کردن درب‌ها دچار مشکل شوند. در موارد شدیدتر این ضعف عضلانی میتواند به پاها نیز گسترش پیدا کند و منجر به کاهش توانایی حرکتی گردد.
مشکلات حرکتی و عدم تعادل
در صورت پیشرفت تنگی کانال و ایجاد فشار بر نخاع، ممکن است علائم حرکتی و تعادلی ایجاد شود. این حالت وقتی ایجاد میشود که فشار مستقیما بر نخاع وارد شود و پیام های عصبی به درستی به اندام‌ها نرسد. بیماران ممکن است در هنگام راه‌رفتن احساس عدم تعادل کنند، قدم های کوچکتر بردارند، یا دچار سفتی عضلات شوند.
مشکلات روده و مثانه
در موارد شدید، تنگی کانال نخاعی در گردن میتواند موجب مشکلات کنترل مثانه و روده شود. در ابتدا که فشار کم است بیمار احساس میکند تند تند باید ادرار کند ولی ادرار کردن برای وی مشکل میشود.
در حالات متوسط شدت خروج ادرار از مثانه کم شده و ادرار بصورت قطره قطره خارج میشود. این افراد برای مدفوع کردن باید فشار زیادی را به خود وارد کنند. در حالات شدید بیمار کنترل دفع ادرار و مدفوع خود را از دست خواهد داد و دچار بی اختیاری Incontinence میشود.
این علائم نادر بوده و معمولا در مواقعی رخ میدهند که فشار شدید و طولانی‌مدت بر نخاع ایجاد شده باشد. در صورت بروز چنین علائمی نیاز به درمان فوری و احتمالا جراحی است تا از آسیب دائمی به نخاع جلوگیری شود.
کاهش انعطاف‌پذیری گردن
افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی در گردن ممکن است احساس سفتی و کاهش انعطاف‌پذیری در ناحیه گردن داشته باشند. حرکت دادن گردن به طرفین یا جلو و عقب ممکن است دردناک و سخت باشد و حتی ممکن است باعث بدتر شدن علائم دیگر شود.
علائم تنگی کانال نخاعی کمر چیست
تنگی کانال نخاعی کمر میتواند علائم مختلفی داشته باشد که بسته به شدت و محل تنگی ممکن است متفاوت باشند. یکی از شایعترین علائم این بیماری درد مزمن در ناحیه کمر است که ممکن است به اندام تحتانی نیز انتشار یابد.
این درد معمولا با حرکت و فعالیت‌های بدنی بیشتر میشود و با استراحت کاهش می‌یابد. بیماران ممکن است احساس خستگی و ضعف در عضلات پاها داشته باشند که در اثر فشار بر روی عصب‌های نخاعی ایجاد میشود.
درد ناشی از تنگی کانال نخاعی کمری در نشستن و خم شدن به جلو کمتر میشود. در خم شدن به جلو و نشستن فضای بین مهره ای یعنی همان دهانه ای که ذکر کردیم باز تر شده فشار روی عصب کمتر میشود پس علائم بیمار در این حالات کاهش پیدا میکند.
یکی دیگر از علائم شایع بی‌حسی و سوزش در ناحیه پاها است. این علایو معمولا در دو طرف بدن به صورت همزمان ظاهر میشوند و ممکن است در نواحی مختلف پا، مانند ران‌ها، ساق‌ها و پاها احساس شوند. بیماران ممکن است دچار کاهش تعادل و مشکلات در هماهنگی حرکات شوند که میتواند خطر زمین خوردن و آسیب‌های بیشتر را افزایش دهد.
در موارد شدیدتر تنگی کانال نخاعی کمری میتواند باعث ضعف عضلانی شود. این ضعف ممکن است به تدریج پیشرفت کرده و باعث کاهش قدرت عضلانی پاها شود.
بیماران ممکن است در انجام فعالیت‌های روزمره مانند پیاده‌روی، پریدن از صندلی یا بلند شدن از زمین مشکل پیدا کنند. در برخی موارد نادر، تنگی کانال نخاعی کمر میتواند باعث مشکلات ادراری و روده‌ای شود که نیاز به توجه فوری پزشکی دارد.
بیماران ممکن است دچار خستگی مزمن و کاهش استقامت شوند. فشار مداوم بر روی نخاع و عصب‌ها میتواند منجر به کاهش توانایی بدن در تحمل فعالیت‌های روزانه شود.
گاهی اوقات بیماران ممکن است تغییراتی در حس لمسی و حرکتی در پاها تجربه کنند که میتواند کیفیت زندگی آنها را به شدت تحت تاثیر قرار دهد.
روش‌های تشخیص تنگی کانال نخاعی
تشخیص تنگی کانال نخاعی معمولا با سوالات پزشک از بیمار و معاینه شروع میشود. پزشک ممکن است از بیمار درباره علائم او، مدت زمان بروز آنها و عواملی که علائم را تشدید یا کاهش میدهند سوالاتی بپرسد.
در معاینه، پزشک ممکن است قدرت عضلانی، انعطاف‌پذیری مفاصل و حساسیت پوست دست و پا را بررسی کند تا میزان تاثیر بیماری بر عصب‌ها و نخاع را ارزیابی نماید.
برای تایید تشخیص از روش‌های تصویربرداری استفاده میشود. ام آر آی یکی از دقیق‌ترین روش‌ها برای تشخیص تنگی کانال نخاعی است چون تصاویر دقیقی از بافت‌های نرم، نخاع و عصب‌ها نشان می‌دهد.
این روش به پزشک کمک میکند تا میزان تنگی و محل دقیق آن را تعیین کند. سی تی اسکن هم میتواند برای ارزیابی ساختار استخوانی و میزان تنگی کانال نخاعی استفاده شود.
رادیوگرافی معمولا برای ارزیابی ساختار کلی ستون فقرات و تشخیص هر گونه تغییرات استخوانی مانند استئوفیت ها و آرتروز بین مهره‌ای استفاده میشود. EMG (الکترومیوگرافی) میتواند برای ارزیابی عملکرد عصب‌ها و عضلات و تعیین میزان آسیب عصبی مورد استفاده قرار گیرد.
گاهی اوقات پزشک ممکن است از میلوگرافی برای بررسی دقیق‌تر نخاع و عصب‌ها استفاده کند. این روش بصورت تزریق ماده حاجب به داخل کانال نخاعی و عصب‌هاست تا تصاویر بهتری از فضای کانال و فشار بر روی نخاع به دست آید.
درمان تنگی کانال نخاعی در گردن
درمان تنگی کانال نخاعی گردن استفاده از روش‌های غیرجراحی و جراحی است که بسته به شدت علائم، میزان فشار بر نخاع و اعصاب، و شرایط کلی بیمار از آنها استفاده میشود.
در بسیاری از موارد، روش‌های درمان تنگی کانال نخاعی گردن بدون جراحی، اولین روش مورد استفاده است و در صورت عدم تاثیر، از جراحی استفاده میشود.
دارودرمانی
داروهای ضدالتهابی (مانند ایبوپروفن و ناپروکسن) معمولا برای کاهش درد و التهاب ناشی از تنگی کانال نخاعی گردن تجویز میشوند. این داروها به طور موقت علائم را تسکین میدهند اما عامل اصلی تنگی کانال را درمان نمی‌کنند.
در موارد درد شدیدتر ممکن است پزشک داروهای مسکن قوی‌تر یا حتی شل‌کننده‌های عضلانی تجویز کند.
تزریق استروئید
تزریق کورتون به داخل فضای اپیدورال (ناحیه اطراف نخاع) یکی دیگر از روش‌های غیرجراحی برای کاهش التهاب و درد است. این تزریق میتواند به طور موقت علائم تنگی کانال نخاعی را بهبود بخشد و به بیمار کمک کند تا فعالیت‌های روزانه خود را با درد کمتر انجام دهد.
با این حال، اثر این تزریق‌ها معمولاً موقتی است و نمی‌تواند عامل اصلی تنگی کانال را از بین ببرد.
فیزیوتراپی
فیزیوتراپی یکی از مهمترین روش‌های درمان غیرجراحی تنگی کانال نخاعی گردن است. نرمش های تقویتی و کششی که با راهنمایی فیزیوتراپ انجام میشوند، می‌توانند به افزایش انعطاف‌پذیری و تقویت عضلات گردن کمک کنند و فشار وارد بر نخاع و اعصاب را کم کنند.
اصلاح سبک زندگی
وقتی تنگی کانال نخاعی گردن به علت سبک زندگی نادرست (مانند نشستن‌های طولانی، حمل وزن سنگین، یا انجام حرکات تکراری) ایجاد شده باشد تغییرات در سبک زندگی میتواند به کاهش علائم کمک کند. اجتناب از فعالیت‌هایی که فشار اضافی به گردن وارد می‌کنند و تمرینات آرام‌بخش مانند یوگا نیز مفید هستند.
زمانی که روش‌های غیرجراحی تاثیری نداشته باشند یا فشار شدیدی بر نخاع و اعصاب وجود داشته باشد از جراحی استفاده میشود. انواع عمل تنگی کانال نخاعی گردن عبارتند از:
دکمپرشن (کاهش فشار)
دکمپرشن مهمترین عمل جراحی تنگی کانال نخاعی گردن است و بصورت برداشتن بافت‌هایی است که به نخاع فشار می‌آورند.. دکمپرشن میتواند شامل لامینکتومی (برداشتن بخشی از استخوان مهره‌ها)، فورامینوتومی (باز کردن فضای خروج عصب‌ها از نخاع)، و دیسکتومی (برداشتن بخش بیرون‌زده دیسک) باشد. این روش‌ها باعث افزایش فضای کانال نخاعی و کاهش فشار بر نخاع و اعصاب میشوند.
فیوژن یا جوش دادن مهره‌ها
در برخی موارد جراح ممکن است برای ایجاد ثبات بیشتر در گردن مهره‌های گردنی را به یکدیگر جوش دهد. این روش که فیوژن نام دارد، با استفاده از پلیت و پیچ‌های فلزی انجام میشود و به جلوگیری از حرکات ناخواسته و فشار اضافی در ناحیه آسیب‌دیده کمک میکند.
این روش معمولاً در مواردی استفاده میشود که علاوه بر تنگی کانال نخاعی گردن بی‌ثباتی مهره‌ها نیز وجود داشته باشد.
تعویض دیسک
در مواردی که فتق دیسک یکی از عوامل اصلی تنگی کانال نخاعی گردن باشد جراح ممکن است دیسک آسیب‌دیده را برداشته و با یک دیسک مصنوعی جایگزین کند. این روش میتواند حرکت طبیعی گردن را حفظ کرده و از بی‌ثباتی پس از جراحی جلوگیری کند.
نحوه خوابیدن در تنگی کانال نخاعی گردن
در تنگی کانال نخاعی گردن نحوه خوابیدن میتواند تاثیر زیادی بر کاهش درد و بهبود علائم داشته باشد. توصیه میشود از بالش‌های طبی یا ارتوپدی با ارتفاع مناسب استفاده کنید تا سر و گردن در حالت طبیعی و هم‌راستا با ستون فقرات قرار گیرند.
خوابیدن به پشت با بالشی کوچک زیر گردن و بالشی دیگر زیر زانوها به کاهش فشار بر نخاع کمک میکند. خوابیدن به پهلو هم کمک کننده است، به شرطی که از بالشی استفاده شود که ارتفاع آن فضای خالی بین گردن و شانه‌ها را پر کند. باید سعی شود حتی الامکان روی شکم دراز نکشید چون اینکار فشار بر گردن را افزایش می‌دهد.
عوارض تنگی کانال نخاعی گردن
جراحی تنگی کانال نخاعی گردن اگرچه میتواند به کاهش فشار بر نخاع و اعصاب کمک کند اما با عوارض احتمالی همراه است. برخی از عوارض جراحی تنگی کانال نخاعی گردن شامل عفونت در محل جراحی، خونریزی، آسیب به عروق خونی یا اعصاب نزدیک به محل جراحی، و درد مداوم یا عود مجدد علائم هستند.
در جراحی‌هایی که نیاز به فیوژن (جوش دادن مهره‌ها) دارند احتمال کاهش حرکت گردن و ایجاد فشار بیشتر بر مهره‌های اطراف وجود دارد. در موارد نادر آسیب مستقیم به نخاع میتواند منجر به مشکلات عصبی دائمی، ضعف عضلانی یا مشکلات حرکتی شود.
درمان تنگی کانال نخاعی کمر
درمان تنگی کانال نخاعی کمر به شدت علائم و میزان تاثیر بیماری بر کیفیت زندگی بیمار بستگی دارد. در مراحل اولیه و علائم خفیف روش‌های غیر جراحی معمولا موثرتر هستند و می‌توانند به کاهش علائم کمک کنند و در موارد شدید ممکن است از جراحی استفاده شود.
درمان تنگی کانال نخاعی کمر. روش های غیر جراحی
یکی از اصلی‌ترین روش‌های درمان غیر جراحی تنگی کانال نخاعی در کمر فیزیوتراپی است. فیزیوتراپی میتواند به تقویت عضلات پشت و شکم کمک کرده و فشار بر روی نخاع را کاهش دهد.
نرمش های کششی و تقویتی می‌توانند انعطاف‌پذیری ستون فقرات را بیشتر کرده و علائم را کاهش دهند. تکنیک‌های ماساژ هم می‌توانند به کاهش تنش عضلانی و بهبود جریان خون در ناحیه کمر کمک کنند.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی معمولاً برای کاهش التهاب و درد استفاده میشوند. این داروها می‌توانند به کاهش علائم درد مزمن کمک کنند و امکان فعالیت‌های روزمره را برای بیمار افزایش دهند.
تزریقات استروئیدی نیز یکی دیگر از روش‌های درمان غیر جراحی تنگی کانال نخاعی هستند که می‌توانند به کاهش التهاب و درد در ناحیه نخاع کمک کنند. این تزریقات معمولا به صورت تزریق استروئیدها به داخل کانال نخاعی یا اطراف آن انجام میشود و می‌توانند به طور موقت علائم را کاهش دهند.
فیزیوتراپی بصورت گرم کردن و سردکردن میتواند به کاهش درد و التهاب کمک کند و به بهبود عملکرد عضلات کمک نماید.
استفاده بریس های کمر هم میتواند به کاهش فشار بر روی ستون فقرات کمک کند و به تثبیت ناحیه کمر کمک نماید. تغییرات سبک زندگی هم بسیار مهم است. کاهش وزن، اصلاح عادت های حرکتی و اجتناب از فعالیت‌های سنگین میتواند به کاهش فشار بر روی کانال نخاعی و کاهش علائم کمک کند.
درمان تنگی کانال نخاعی کمر. روش های جراحی
در صورتی که روش‌های غیر جراحی موثر نباشند و علائم به طور قابل توجهی کیفیت زندگی بیمار را تحت تاثیر قرار دهند پزشک ممکن است از روش‌های استفاده کند.
هدف از جراحی افزایش فضای کانال نخاعی و کاهش فشار بر روی نخاع و عصب‌ها است. یکی از رایج‌ترین روش‌های جراحی لامینکتومی است که در آن بخش‌هایی از استخوان‌ها و بافت‌های نرم که باعث تنگی کانال نخاعی کمر شده‌اند برداشته میشوند تا فضای بیشتری برای نخاع فراهم شود.
در حین جراحی ممکن است لازم شود تا برای تثبیت ستون فقرات از ایمپلنت‌ها یا میله‌های فلزی استفاده شود، بخصوص اگر تنگی کانال نخاعی کمری به علت شکستگی یا ناپایداری ستون فقرات رخ داده باشد.
دیسکوتومی هم یک روش جراحی دیگر است که در آن دیسک‌های آسیب دیده برداشته شده و فضای کانال نخاعی افزایش می‌یابد.
گاهی اوقات از جراحی‌های کم‌تهاجمی در درمان این بیماری استفاده میشود. این نوع جراحی‌ها با استفاده از برش‌های کوچک و تکنیک‌های پیشرفته تصویربرداری انجام میشوند و باعث کاهش آسیب به بافت‌های نرم و سریع‌تر بهبود بیمار میشوند.
جراحی‌های کم‌تهاجمی معمولاً با کمترین زمان نقاهت و عوارض همراه هستند و می‌توانند انتخابی مناسب برای بیمارانی باشند که نیاز به کاهش سریع علائم دارند.
پس از جراحی فیزیوتراپی و تمرینات تقویتی به عنوان بخشی از فرآیند بهبودی توصیه میشوند تا به بیمار کمک کنند تا قدرت و انعطاف‌پذیری خود را بازسازی کند و از بازگشت تنگی کانال نخاعی کمر جلوگیری نماید.
رعایت نکات حرکتی پس از جراحی بسیار مهم است تا از بهبود کامل و پیشگیری از عود مجدد بیماری اطمینان حاصل شود.
انتخاب روش درمانی مناسب بستگی به شدت علائم، وضعیت کلی بیمار و تشخیص دقیق پزشک دارد. ترکیب روش‌های مختلف درمانی میتواند به بهبود وضعیت بیمار و کاهش تاثیر منفی تنگی کانال نخاعی کمر بر زندگی بیمار کمک کند.