آسیب عصب های دست و پا از جمله پرعارضه ترین مشکلاتی است که معمولا بدنبال ضربه ایجاد میشود. در این مقاله در مورد چگونگی آسیب دیدن عصب، انواع درمان این آسیب ها و عواملی که بر نتیجه درمان تاثیر میگذارند صحبت میشود.
آناتومی عصب
اعصاب مانند سیم های برق هستند و کارشان انتقال پیام از مغز به دست و بالعکس است. چند نوع عصب در بدن وجود دارد که اعصاب حسی و اعصاب حرکتی بخشی از آنها هستند.
همانطور که گفتیم کار یک عصب حسی انتقال حس لمس، درد، فشار، حرارت یا حس های دیگر به مغز است. عصب حرکتی هم دستورات مغز را به عضله اندام میفرستد تا منقبض شده و موجب حرکت اندام شود.
اعصاب مانند کابل های برق بوده و از رشته های بسیار ظریفی به نام آکسون Axon درست میشوند. هر چند آکسون در داخل یک غلاف نازک قرار گرفته و یک دسته را تشکیل میدهد.
هرچند دسته هم در داخل یک غلاف بزرگتر قرار گرفته و دسته بزرگتری را درست میکنند. این کار چند بار تکرار میشود تا در نهایت اعصاب بزرگتر درست میشوند. یک عصب ممکن است آنقدر نازک باشد که با چشم دیده نشود. عصب انگشت در حد یک میلیمتر قطر دارد.
علت آسیب و پارگی عصب دست چیست
گاهی اوقات به علت فشار خارجی یا به علت کشیده شدن عصب، آکسون ها پاره میشوند ولی چون غلاف های آنها مقاومت بیشتری دارند سالم میمانند. در این وضعیت، قسمتی از اکسون که از محل آسیب تا اندام است از بین میرود ولی قسمتی که از مغز تا محل آسیب دیده است زنده میماند.
بتدریج این قسمت زنده مانده در درون کانال هایی که همان بقایای غلاف ها هستند شروع به رشد میکنند و سرانجام دوباره به اندام میرسند. به این صورت بعد از مدتی عصبی که فعالیت خود را به علت آسیب از دست داده بود مجدداً شروع به فعالیت میکند.
رشد عصب در داخل این غلاف ها حدود روزی یک میلیمتر یا ماهی یک اینچ است. بنابراین بطور مثال اگر آسیب عصب در ناحیه ساعد باشد ممکن است یک سال طول بکشد تا حس انگشت دست دوباره برگردد.
قبل از برگشت حس به انگشت معمولاً یک احساس سوزن سوزن شدن در محل بوجود میاید که گرچه ناخوشایند است ولی نشانه بهبود عصب است. اگر در حین آسیب اولیه، غلاف عصب هم از بین برود و پاره شود متاسفانه اتفاقات ذکر شده صورت نپذیرفته و کارکرد عصب برگشت نمیکند
عصب چگونه آسیب می‌بیند
شایع ترین علت آسیب های اعصاب محیطی ضربه است. ضربات میتوانند با مکانیسم های متفاوتی موجب آسیب عصب شوند که مهمترین آنها عبارتند از :
- پاره شدن عصب به علت نوک تیز استخوان شکسته شده یا جسم تیزی که به بدن وارد شده است
- له شدن عصب بر اثر گیر کردن بین قطعات شکسته شده استخوان
- کشیده شده شدید عصب بر اثر جابجا شدن استخوان ها و یا بدنبال دررفتگی مفصلی
- فشار به عصب بدنبال جابجا شدن استخوان ها (بر اثر دررفتگی مفصل یا جابجا شدن شکستگی) یا خونریزی شدید در کنار عصب
- فشار به عصب به علت سندرم کمپارتمان
- خفه شدن عصب بر اثر چسبندگی در بافت های اطراف آن (چسبندگی ناشی از شکستگی و یا عمل جراحی)
آسیب های اعصاب محیطی میتوانند همراه با زخم باز بوده و یا بدون زخم و بصورت بسته ایجاد شده باشند. در مواردی که آسیب عصب همراه با زخم است معمولا عصب پاره شده و در غالب این موارد بیمار نیاز به عمل جراحی دارد.
در مواردی که علائم فلجی عصب بدنبال آسیبی باشد که بدون زخم ایجاد شده باشد معمولا عصب پاره نبوده بلکه فقط کشیده شده و یا تحت فشار قرار گرفته است. بسیاری از این آسیب ها بعد از گذشت مدتی خودبخود خوب میشوند.
در مواردی که آسیب همراه با زخم باز باشد مثلا عصب بدنبال اصابت چاقو یا شیشه آسیب دیده باشد درمان آسیب عصبی ترمیم جراحی عصب پاره شده است.
در مواردی که آسیب عصب بدون زخم باشد مثلا بدنبال شکستکی یک استخوان، عصب نزدیک آن فلج شده و کار نمیکند بیمار تا سه ماه تحت نظر پزشک قرار میگیرد.
اگر در این سه ماه علائمی (علائم بالینی در معاینه و یا علائم پاراکلینیکی در نوار عصبی) از بهبودی نسبی عصب پیدا شد بیمار مجددا تحت نظر پزشک باقی میماند تا یا بهبودی کامل ایجاد شود و یا روند بهبودی متوقف شود. اگر بعد از سه ماه آثاری از بهبود آسیب عصب پیدا نشد بیمار تحت عمل جراحی قرار میگیرد.
درمان آسیب های عصبی چیست
عصب به علل مختلفی میتواند دچار آسیب شود. بدنبال شكستگیها، دررفتگی ها و یا ضربات نافذ به اندام ها اعصاب آنها میتوانند دچار پارگی یا كشش شده یا تحت فشار قرار بگیرند.
انواع روش های جراحی كه برای درمان این ضایعات عصبی بكار برده میشوند عبارتند از :
♦ ترمیم عصب : از این روش وقتی استفاده میشود كه دو انتهای عصب بریده شده بدون له شدگی بوده و كاملا در كنار هم قرار گرفته باشند. در ترمیم عصب فقط لایه دور عصب در دو طرف یعنی همان اپی نوریوم به هم دوخته میشود
♦ پیوند عصب : از پیوند عصب وقتی استفاده میشود كه به علت له شدگی انتهاهای عصب پاره شده جراح مجبور میشود قسمتی از عصب را در محل پارگی خارج كند.
در این موارد یا هر مورد دیگری كه دو انتهای عصبی كه باید به هم دوخته شوند در كنار هم قرار نمیگیرند از پیوند عصب استفاده میشود.
در این روش معمولا قسمتی از عصب سورال در ساق پا خارج شده و در بین دو سر عصب آسیب دیده گذاشته میشود و سپس دوسر عصب پیوندی به دو سر عصب آسیب دیده دوخته میشود.
♦ انتقال عصب : از روش انتقال یا جابجایی عصب وقتی استفاده میشود كه انجام دو روش قبلی امكان پذیر نبوده یا نتیجه خوبی نداشته باشند. در این موارد پزشك سر عصب سالمی را قطع كرده و به سر دیگر عصب آسیب دیده میدوزد
♦ انتقال تاندون : از روش انتقال تاندون وقتی استفاده میشود كه تلاش برای درمان ضایعه عصبی بی فایده باشد. در این روش جراحی بر روی تاندون ها انجام میشود.
به این صورت كه با جابجا كردن محل تاندون ها در اندام، حركتی را كه بر اثر فلج عصب از بین رفته با تاندون عضلات سالم به حالت تقریبا طبیعی برمیگردانند.
بعد از ترمیم عصب، بافت عصبی در محل ترمیم شده باید رشد كرده و خود را به بافت هدف ( بافت هدف برای عصب حسی پوست و برای عصب حركتی عضله است) برساند.
سرعت رشد بافت عصبی روزی یك میلیمتر است. پس بلافاصله بعد از ترمیم عصب حس یا حركت اندام بهبود نمیابد و باید مدتی صبر كرد.
در این مدت صبر كردن عضلاتی كه بدون عصب مانده اند ضعیف میشوند و ممكن است آنقدر ضعیف شوند كه حتی بعد از رسیدن عصب جدید به آن دیگر نتوانند به حالت قبل بازگردند.
بنابراین در مدتی كه بعد از جراحی بیمار صبر میكند باید عضلات را به فعالیت وادار كند. این كار با تحریك الكتریكی عضلات به توسط فیزیوتراپ و بصورت روزانه انجام میشود.
مشكل دیگر اینست كه در مواردی كه به علت بسته بودن آسیب عصبی پزشك معالج ترجیح میدهد مدتی صبر كند، مفاصل اندام به علت فلج بودن عصب حركت نمیكنند و این حركت نكردن میتواند موجب خشكی مفصل شود.
بنابراین در مواردی كه پزشك معالج در درمان یك ضایعه عصبی بسته ترجیح میدهد مدتی صبر كند باید مفاصل اندام فلج بطور مكرر با كمك دست سالم بیمار در تمام جهات حركت داده شود تا دچار خشكی نشود.
نکات مهم ترمیم عصب
عصب های بدن مانند کابل های تلفن هستند. همانطور که در داخل یک کابل تلفن هزاران رشته نازک مسی وجود دارد یک عصب هم از هزاران و بلکه میلیونها رشته عصبی باریک که حتی با چشم غیر مسلح دیده نمیشوند تشکیل شده است. وقتی یک عصب پاره میشود تمام این رشته ها پاره میشوند.
عصب های بدن مانند کابل های تلفن هستند. همانطور که در داخل یک کابل تلفن هزاران رشته نازک مسی وجود دارد یک عصب هم از هزاران و بلکه میلیونها رشته عصبی باریک که حتی با چشم غیر مسلح دیده نمیشوند تشکیل شده است. وقتی یک عصب پاره میشود تمام این رشته ها پاره میشوند.
پزشک معالج نمیتواند تک تک این رشته های باریک را مانند تک تک سیم های مسی یک کابل تلفن پیدا کرده و به هم بخیه بزند. در بخیه زدن اعصاب، پزشک جراح فقط غلاف بافتی را که دورتادور این رشته ها قرار گرفته را بخیه میزند.
**********
اگر فرض کنیم درون عصب ۱۰۰۰ رشته عصبی قرار گرفته است مسلما فرض دور از انتظاری است که فکر کنیم هر هزار رشته در یک طرف بریدگی دقیقا در مقابل رشته نظیر خود در طرف مقابل قرار بگیرند.
شاید از این هزار رشته ده رشته هم به درستی در مقابل رشته نظیرش قرار نگیرد ولی این مهم نیست. کافی است هر رشته عصبی در مقابل یک رشته دیگر قرار گیرد تا در مقابل یک فضای خالی.
اگر از این هزار رشته عصبی، رشته شماره ۲۷ در طرف بالا در مقابل رشته شماره ۶۵۳ در طرف پایین قرار گیرد به خوبی به آن متصل میشود. فکر میکنید چه اتفاقی میفتد.
اگر این عصب حرکتی باشد وقتی مغز دستور میدهد عضله مربوط به رشته عصبی شماره ۲۷ حرکت کند عضله مربوط به رشته عصبی شماره ۶۵۳ حرکت میکند. بعد از مدتی مغز یاد میگیرد که هرگاه قصد حرکت عضله رشته شماره ۶۵۳ را داشت عصب شماره ۲۷ را تحریک کند.
به این طریق مغز خود را دوباره برنامه ریزی میکند. بعد از مدتی فرد اصلا متوجه این تغییر نمیشود و وقتی میخواهد عضله عصب شماره ۶۵۳ را حرکت دهد واقعا فکر میکند مغزش در حال تحریک عصب شماره ۶۵۳ است.
میبینید که با وجود اینکه عصب ها درست در مقابل هم قرار نگرفته اند ولی مغز این مشکل را حل میکند. ولی یک مشکل هست که قابل حل شدن به توسط مغز نیست و آن وقتی است که عصب شماره ۲۷ در مقابل هیچ عصبی در طرف مقابل قرار نگرفته است.
در مورد اعصاب حسی هم مغز به روش گفته شده خود را مجددا تنظیم میکند تا تحریک عصب حسی را درست در محل خودش حس کند.
هرچه عصب کوچکتر بوده و رشته های کمتری داشته باشد احتمال اینکه رشته ها در مقابل یکدیگر قرار گرفته و در مقابل فضای خالی نباشند بیشتر است پس موفقیت جراحی ترمیم عصب هم بیشتر است.
عوامل موثر در موفق آمیز بودن ترمیم عصب
هیچ وقت یک عصب بعد از ترمیم نمیتواند صد درصد به حالت قبل از آسیب برگردد به زبان دیگر هیچوقت موفقیت یک ترمیم عصب صد در صد نیست. بعضی عوامل میتوانند احتمال موفق بودن یک جراحی ترمیم عصب را تغییر دهند.
عوامل موثر در موفقیت آمیز بودن ترمیم یک عصب آسیب دیده عبارتند از
♦ طریقه آسیب عصب : وقتی عصب به وسیله یک جسم برنده تیز کاملا صاف و تمیز بریده میشود نتیجه ترمیم آن بهتر است تا زمانی که لبه های عصب پاره شده به علت کند بودن جسم برنده له و نامنظم شده است
♦ اندازه عصب : هر چه عصب کوچکتر بوده و به انگشت نزدیکتر باشد ترمیم آن موفقیت آمیز تر است تا اینکه عصب بزرگ باشد و یا به تنه نزدیکتر باشد
♦ نوع عصب : نتیجه ترمیم در عصب هایی که بطور خالص حرکتی یا بطور خالص حسی هستند بهتر از زمانی است که عصب آسیب دیده هم رشته های حسی و هم رشته های حرکتی دارد. نتیجه ترمیم عصب رادیال بهتر از عصب مدیان و نتیجه ترمیم عصب مدیان بهتر از ترمیم عصب اولنا است
♦ روش ترمیم : هر چه ترمیم دقیق تر و با مهارت بیشتری انجام شود نیجه آن بهتر خواهد بود
♦ نوع ترمیم : نتیجه دوختن سر به سر عصب بهتر از نتیجه ترمیم با استفاده از پیوند یا گرافت عصبی است
♦ سن بیمار : هرچه سن بیمار دچار آسیب عصبی کمتر باشد نتیجه ترمیم بهتر است.
بعد از جراحی عصب
پس از جراحی، پزشک تا مدتی دست را در یک آتل گچی نگهداری میکند. معمولاً بعد از چند هفته آتل برداشته شده و با کمک فیزیوتراپ یک سلسله حرکات با کمک بیمار برای دست انجام میشود. رعایت چند نکته در دوران بعد از جراحی عصب ضروری است.
حرکات دست
اگر عصب حرکتی آسیب دیده و جراحی شده است تا زمانی که عصب کارکرد مجدد خود را بدست نیاورده ، ممکن است انگشتان دست حرکت نکنند.
در دورانی که بیمار صبر میکند تا حرکت انگشت برگردد باید با انجام حرکاتی با کمک دست سالم، انگشتان دست صدمه دیده را باز و بسته کند.
اگر این حرکات انجام نشوند مفاصل دست بتدریج خشک شده و دچار محدودیت حرکت میشوند و وقتی عصب خوب شد با یک مفصل خشک مواجه میشود که دیگر نمیتواند آنرا حرکت دهد. پس در دوران انتظار باید حرکات مفاصل اندام فلج شده مرتباً انجام شوند.
تحریک عصب دست
اگر عصب حرکتی آسیب دیده و جراحی شده است تا زمانیکه عصب کارکرد مجدد خود را بدست نیاورده است عضلاتی که موجب حرکت انگشت شده و فلج شده اند کار نمیکنند.
هر عضله ای اگر مدتی کار نکند لاغر شده و بعد از مدتی توانایی خودش را تا حد زیادی از دست میدهد. در دورانیکه بیمار صبر میکند تا کارکرد عصب برگردد این عضلات باید مرتبا کارکنند تا سالم و فعال بمانند.
دقیقاً مانند باغی که به دلیلی رودخانه اش خشک شده است. اگر بعد از یک سال رودخانه دوباره آب را به باغ بیاورد در این مدت باغ خشکیده است و آب دیگر فایده ای ندارد مگر اینکه باغبان در مدت این یک سال درختان باغ را با سطل آب داده باشد. داستان عصب و عضله هم همین گونه است.
در مدت صبر برای بهبود عصب، فیزیوتراپ با استفاده از دستگاه های مخصوصی امواج الکتریکی به عضله ایکه عصبش فلج شده میفرستد تا آنرا وادار به انقباض کند. این جلسات فیزیوتراپی و تحریک عضله باید در تمام مدتی که بیمار برای برگشت کارکرد عصب صبر میکند ادامه داشته باشد.
مراقبت از پوست
بعد از پارگی عصب دست در مدتی که پوست حس ندارد باید مواظب باشیم که انگشت دست زخم نشود و یا نسوزد چون متوجه آن نمیشویم.
بیماری که به علت پارگی عصب حسی دست تحت جراحی قرار گرفته است و هنوز حس دست و انگشت او برنگشته است ممکن است در یک روز سرد زمستانی وقتی در یک اطاق انتظار ایستاده است متوجه بوی سوختگی شود و تازه آن موقع بفهمد که انگشت دستش نزدیک بخاری بوده و سوخته است ولی او متوجه آن نشده است.
با پوشیدن دستکش و با دقت زیاد مواظب باشیم تا به پوست انگشت آسیبی نرسد.
فیزیوتراپی
بعد از بازگشت عصب باید دوباره به مغز آموزش داد تا دوباره بتواند با عصب تازه کار کند و این مستلزم دوره آموزش فیزیوتراپی است.
نوار عصب و عضله چیست
تست نوار عصب و عضله یک بررسی تشخیصی برای پی بردن به عملکرد عصب ها و عضلات بدن است. بدن انسان یک مولد الکتریسیته است و هدف از تولید این الکتریسیته انتقال پیام ها بین مغز و دیگر اندام هاست.
انتقال پیام هایی بصورت حس لمس، درد، فشار، گرما در پوست و دیگر حسهایی مثل دیدن، شنیدن و …از اندام به مغز از طریق عصب انجام میشود. همچنین دستورات مغز به اندام ها برای انجام دادن کارهایی مثل حرکت دادن عضو از طریق ارسال پیام بوسیله عصب ها است.
اعصاب این پیام ها را بصورت امواج الکتریکی منتقل میکنند دقیقاً مثل همان کاری که در سیم تلفن انجام میشود. وقتی عصب کار خود را به درستی انجام نمیدهد این انتقال پیام و انتقال امواج الکتریکی دچار اختلال میشود.
روشی وجود دارد که به وسیله آن میتوان شدت و سرعت و دیگر خصوصیات امواج الکتریکی که در طول عصب جریان دارند را ثبت کرد. پزشک ارتوپد با بررسی این امواج میتواند در مورد بیماری های عصب به اطلاعات مفیدی دست پیدا کند. به این روش یا تست، الکترودیاگنوستیک Electrodiagnostic testing میگویند.
در یک بررسی الکترودیاگنوستیک معمولا دو تست انجام میشود که عبارتند از
- الکترومیوگرافی Electromyography EMG که به آن نوار عضله هم میگویند
- مطالعه هدایت عصبی Nerve conduction studies NCS که به آن نوار عصب هم میگویند
بنابراین وقتی صحبت از تست نوار عصب و عضله میشود در غالب اوقات منظور انجام دو تست بالا با هم است. این تست ها به توسط متخصص داخلی اعصاب (نورولوژیست) یا متخصص طب فیزیکی انجام شده و نتیجه آن برای پزشک درخواست کننده ارسال میشود.
بررسی های الکترودیاگنوستیک یا تست نوار عصب و عضله معمولا برای یک اندام انجام میشود. بطور مثال پزشک ارتوپد ممکن است از همکار نورولوژیست خود بخواهد تا این تست را برای اندام فوقانی راست و یا اندام تحتانی چپ انجام دهد. در این صورت فعالیت کلیه اعصاب و عضلات آن اندام مورد بررسی قرار خواهند گرفت.
البته پزشک معالج در ورقه درخواست معمولا شرح کوتاهی از مشکلات بیمار را ذکر کرده و از همکار نورولوژیست خود میخواهد تا در مورد قسمت خاصی از اندام که مد نظر او است دقت بیشتری داشته باشد.
از تست نوار عصب و عضله در بیماری هایی مثل سندرم کارپال تونل یا سندرم فشار به عصب آلنا در مچ دست یا بررسی سیاتیک یا دردهای گردن که به دست تیر میکشد، در بررسی تاثیر دیابت روی اعصاب و یا در بررسی آسیب عصب بعد از ضرباتی که به اندام وارد میگردد و بسیاری بیماری های دیگر استفاده میشود.
دقت این تست ها برای کشف مشکل همیشه زیاد نیست و گاهی اوقات با وجود بیماری در عصب ممکن است تست نکته غیر طبیعی را نشان ندهد.
نوار عضله یا الكترومیوگرافی چیست
الكترومیوگرافی Electromyography یا نوار عضله نوعی آزمایش است كه به توسط آن فعالیت الكتریكی عضله بررسی میشود. این ازمایش معمولا به توسط متخصصین داخلی اعصاب (نورولوژیست ها) انجام شده و نتیجه آن به پزشك معالج گزارش میشود.
عضله همیشه در حال تولید الكتریسیته است ولی میزان این تولید متغیر است. در حین استراحت و یا موقعی كه عضله منقبض میشود مقادیر متفاوتی الكتریسیته در عضله بوجود میاید.
روش انجام نوار عضله یا الكترومیوگرافی به این صورت است كه ابتدا سوزن های بسیار ظریفی از طریق پوست به داخل عضله مورد نظر فرستاده میشود.
این سوزن های فلزی میتوانند الكتریسیته تولید شده در عضله را دریافت كرده و آن را از طریق سیم هایی به یك دستگاه خاص منتقل كنند. دستگاه ذكر شده امواج الكتریكی جمع آوری شده را تقویت و سپس ثبت میكند.
كسی كه تست نوار عضله را انجام میدهد از شما میخواهد تا گاهی عضله خود را شل كرده و گاهی آنرا منقبض كنید. در هر كدام این حالات امواج بخصوصی تولید میشود.
انجام دهنده تست سعی میكند تا با مشاهده و تفسیر شكل امواج دریافت و ثبت شده متوجه این نكته شود كه آیا عضله یا عضلان مورد نظر به خوبی كار میكنند یا خیر.
اختلال در كاركرد عضله میتواند ناشی از مشكلات و بیماری های خود عضله، بیماری های عصبی كه به عضله میرود، اختلالات الكترولیتی و یا به علل دیگری باشد.
در حین انجام تست نوار عضله به موارد زیر توجه داشته باشید
♦ ممكن است در حین فرو رفتن سوزن ها در پوست كمی درد ایجاد شود. نگران نباشید این درد بعد از مدت كوتاهی از بین میرود
♦ بعد از خروج سوزن ها از پوست ممكن است جای آنها تا چند روز كمی سوزش داشته باشد. این سوزش بزودی از بین میرود
♦ اگر از داروهایی كه خون را رقیق میكنند استفاده میكنید، بیماری ریوی دارید یا به علت بیماری زمینه ای خاصی خطر عفونت در بدن شما زیاد است این مورد را باید قبل از انجام تست به تست كننده بگویید
♦ در روز انجام تست به پوست اندام مورد بررسی هیچ كرم یا لوسیونی نزنید و جواهر نبندید
♦ معمولاً جواب تست بلافاصله بعد از انجام آن به شما داده میشود
تست نوار عصب چیست
هدف از انجام تست هدایت عصبی Nerve conduction velocity یا به اختصار نوار عصب فهمیدن این نكته است كه آیا عصب مورد مطالعه به درستی كار میكند یا خیر.
این تست یا آزمایش معمولا به وسیله متخصصین داخلی اعصاب یا نورولوژیست ها انجام شده و نتیجه ان به پزشك معالج گزارش میشود.
در این روش تست كننده چسب های مخصوص را در نقاط مختلفی روی پوست شما میچسباند. این نقاط در مسیر عصب مورد مطالعه هستند.
در زیر این چسب ها تكه الكترود فلزی قرار داد كه به توسط سیمی به دستگاه مخصوصی متصل میشود. كار این چسب یا الكترودها جمع آوری اطلاعات الكتریكی از سطح پوست است.
دستگاه از طریق یكی از این الكترودها یك جریان الكتریكی ضعیف را به پوست شما وارد میكند. این جریان الكتریسیته از طریق پوست به عصب وارد شده و در طول آن حركت میكند.
در كمی بالاتر در مسیر عصب الكترود بعدی جریان الكتریكی رسیده را دریافت و ثبت میكند. سپس دستگاه بررسی میكند كه چقدر زمان طی شده تا موج الكتریكی از نقطه اول به نقطه دوم برسد. به زبان دیگر سرعت هدایت امواج الكتریكی در داخل عصب مورد مطالعه بررسی میشود.
این سرعت هدایت معمولاً در حدود 200 كیلومتر در ساعت است. وقتی عصب به هر علتی خوب كار نمیكند ممكن است این سرعت هدایت كم شود.
تست كننده با تغییر محل الكترود ها سعی میكند محل آسیب عصب را كشف كند. موقع وارد شدن جریان الكتریكی از الكترود اول به پوست یك احساس خفیف برق گرفتگی حس میشود كه دردناك یا آزار دهنده نیست.
در مواردی كه عصب به هر علتی تحت فشار قرار میگیرد سرعت هدایت جریان الكتریكی در آن كم میشود. بطور مثال در بیماری كانال كارپ عصب مدیان یا میانی در مچ دست تحت فشار قرار میگیرد و به همین علت سرعت جریان الكتریكی در آن كاهش میابد. كشف این كاهش در تست نوار عصب میتواند تایید كننده تشخیص این بیماری باشد.
توجه به این نکته بسیار مهم است که دقت تست نوار عصب تا حد زیادی بسته به كسی است كه تست را انجام میدهد.