گچ گیری یکی از راه های متداول و همچنین مناسب برای درمان بسیاری از شکستگی ها است. با این حال مانند هر روش درمانی دیگر استفاده از آن میتواند با مشکلات و عوارضی همراه باشد. مهمترین این مشکلات عبارتند از:
محدودیت حرکتی مفاصل
برای بیحرکت کردن شکستگی یک استخوان باید مفاصل بالا و پایین استخوان شکسته شده را هم با گچ بیحرکت کرد. این به آن معنا است که برای بیحرکت کردن شکستگی ساق باید مفاصل مچ پا و زانو را هم بیحرکت کرد.
گچی که به این منظور بکار برده میشود از کف پا شروع شده و تا بالای ران ادامه میابد. بدین ترتیب هر دو مفاصل مچ پا و زانو در داخل گچ بیحرکت میشوند.
این بیحرکتی میتواند موجب محدودیت حرکت در این مفاصل شود. بعد از خروج گچ، بیمار مجبور است مدتی را صرف فیزیوتراپی و انجام نرمش های لازم برای برگشت دامنه حرکتی مفاصل کند که این زمان در واقع به طول مدت درمان اضافه شده است. مشخص هم نیست که بتوان دامنه حرکتی مفصل را به حالت اول برگرداند یا خیر.
ضعف عضلات
بیحرکت کردن مفاصل اندام در گچ موجب میشود عضلات اندام، مدتی بدون فعالیت بمانند که این موجب ضعیف و لاغر شدن آنها میشود.
زخم پوستی
اگر گچ درست گرفته نشده باشد میتواند در بعضی قسمت ها به پوست زیرین فشار آورده و موجب زخم شدن آن شود. حتی میتواند به اعصابی که از زیر پوست عبور میکنند فشار آورده و موجب فلج شدن آنها شود.
تحمل بیمار
تحمل گچ برای چند ماه ممکن است برای بیمار مشکل باشد.
مراقبت از زخم
در صورتیکه پوست زخمی شده باشد مراقبت از زخم در زیر گچ اگر غیر ممکن نباشد بسیار مشکل میشود.
